Хов хоосон ертөнцийн хязгаарт өөрөөсөө би өөрийгөө олох гэж сууна. Тэнд байдаг хүн бүр оршиж байгаа мэт дүр эсгэх боловч мөн чанартаа орхигдсон хүний сүгүүд орилоо сармагчны үр сад юм. Дуулдах төдий авиа гаргаж ярилцах агаад чанга хоолой гэгч юу болохыг эс мэднэ. Цаашлаад хүний ёсоор амьдарна гэж юу болохыг ч үл мэднэ. Хүлээсэн анзаарсан хайсан гээд тооцвол тэднийг тэнд байдгийг мартах хэмжээний он цаг улиран одож... би хүртэл өөрийгөө хэн бэ гэдгийг мартсан байхад бэдрэн хэсүүчлэх тэд мэднэ гэдэг юу л бол...
     Он жилүүд өнгөрч эрт цагт гэж эхлэх үлгэр гээчийг ярилцан суух эмс охид олон ч тэднийг л тийнхүү ярилцдаг гэдгийг , цасан цагаан царайтай час улаан уруултай, нүүрнээс нь гэрэл цацарч нүд нь цэцгийн дэлбээ мэт хэлбэртэй үзэсгэлэнтэй гэдгийгээ ч тэд мэдэхгүй, тэдний ярилцдаг үлгэрт ханхүү байдгийг ч мэдэхгүй. Тэдний амьдрал жаргалтай төгсдөг гэдгийг мэддэг ч яагаад жаргалтай гэж тодотгоод байгааг нь ойлгодоггүй
Тэдэнд зүрх сэтгэл гэж үгүй
Тэмүүлэх мөрөөдөл ч гэж үгүй
Тэдэнд юу ч байхгүй
Тэд хүн сүгнүүд Тэд хүн сүгнүүд юуг ч ойлгодоггүй.
Тэдэнд юу ч хэрэггүй бас тэд юу ч хүсэхгүй.
Тэнд гагцхүү тэд орших ёстой.
Тэд хүмүүн төрөлхтөний үлгэрийн баатар, домгийн эзэд, хүслийн шувуухай, дууны эзэн, киноны сэдэв нь... 
Тэд хүний дээд хүслийн хязгаар нь мөн боловч тэднийг тэгж үнэлэх хэн ч үгүй.
Тэд оршсоор хөлхөлдсөөр... дуулдах төдий шивнэлдэж, дуурсагдах төдийд орших хугацаа нь нэмэгдсээр...тэнд хүн нэмэгддэг бас хорогддог...